Lieve Aurelia,

Sinds we je verhaal voor het eerst uit het nieuws vernamen, zijn onze harten gebroken door het vooruitzicht van jouw dood door geassisteerde zelfdoding.

We hebben vele verhalen ontvangen van mensen die door vergelijkbare psychologische pijn zijn heengegaan. Deze mensen vertelden ons over hun ervaringen met zelfmoordgedachten en hoe zij, net als jij, wilden sterven. Hun verhalen hielden daar niet op. Het werden verhalen van hoop. Ze doorleefden hun pijn en vonden een nieuwe zin in hun leven.

Elk van deze verhalen is uniek en toch gelijkend op dat van jou. Velen hebben vergelijkbare pijn en worstelingen beleefd en toch kan het leven veranderen en is geluk mogelijk.

Wij willen dat je hoopt. Wij willen dat je leeft.

We lazen dat je geestelijke strijd geleid heeft tot ziekenhuisopname en later gevangenisstraf. We begrijpen je gevoel van verlatenheid. Wij zullen je niet verlaten.

Iedereen die deze brief heeft getekend wil je laten weten dat ze om je geven. Ze willen ook dat je weet dat jouw dood de hoop van anderen die lijden zoals jij kan vernietigen. 

Op dit moment heb je misschien het gevoel dat je niets hebt om voor te leven. In het artikel dat we lazen, stond dat je meer dan twintig keer geprobeerd hebt om zelfmoord te plegen. Iedere keer heeft iemand je tegengehouden. Dat deden ze omdat ze om je gaven.

Moed vecht en geef niet op. Muziek is nog steeds mooi, ook al kun je het niet horen. We spelen een lied voor je: een lied vol betekenis, heling en hoop voor de toekomst. Jouw leven is het waard om geleefd te worden.

Wij, ondergetekenden, vragen jou, Aurelia, om voor het leven te kiezen. De moed om deze beslissing te nemen zal een krachtig teken zijn voor anderen om te hopen op een betere toekomst.